Alexandra Engelfriet || november 2016 ||

“Wat doet klei, de oermaterie waar alles uit voortkomt en waarin alles terugkeert, met mij als ik het niet probeer te beheersen, maar integendeel me eraan overgeef, me erdoor laat overweldigen?” Door zich te confronteren met een grote hoeveelheid natte klei wordt Alexandra Engelfriet gedwongen om te werken vanuit nabijheid en direct contact met het materiaal. Voorbij ingesleten denkpatronen ervaart zij de werkelijkheid direct, naakt en rauw, zonder grens tussen haar en de wereld.

Engelfriet’s artistieke aanpak is zeer fysiek. In haar grote installaties in binnenruimtes en performances op buitenlocaties vormt zij de materie met haar hele lichaam, maar wordt ook zelf gevormd door het proces. Ze werkt zonder vooropgezette ideeën over het resultaat en laat zich verrassen door het materiaal en zijn mogelijkheden. Het breken, rekken en scheuren, de diepe afdrukken van lichaamsdelen, geven uitdrukking aan het materiaal in zijn rauwheid en ruwheid. De werken zijn ervaringen op zich.

Verschillende filmermakers hebben haar creatieve proces in de materie vastgelegd. De films benadrukken het performatieve aspect van haar interactie met de materie.

Enige jaren geleden heeft Alexandra Engelfriet het houtstoken ontdekt en nu bakt ze ook haar monumentale werken, waarbij het directe contact van de vlammen met de klei zorgt voor kleurverschillen. Het vuur benadrukt de energie waarmee haar werken geladen zijn.

In het project Tranchée (2013) in een beeldenpark in de buurt van de stad Verdun in Frankrijk, gaf Alexandra Engelfriet vorm  aan  20 ton klei die was aangebracht in het middelste deel van een 50 meter lange en 2,5 meter diep groeve die doet denken aan de loopgraven van de Eerste Wereld Oorlog, waarvan de resten nog zichtbaar zijn in het omringde gebied. Een oven werd vervolgens opgebouwd rond het werk en het werk werd gedurende een week dag en nacht gestookt.  Veel mensen namen deel aan dit project.