Bernard Dov Wisser || sept 2015 ||

Bernard Dov Wisser, waarvan je niet zou zeggen dat hij bijna 80 is, zegt dat het “een waar genoegen is dat Eric mijn expositie gaat openen.” Beets, zelf kunstenaar en hoofdredacteur van de bladen Palet en Atelier, opent de tentoonstelling bij galerie Koel 310 aan de Koelmalaan te Alkmaar om drie uur.

“Doordat Eric mijn aankomende show opent, wordt eigenlijk een cirkel gesloten. Ooit werd namelijk mijn eerste expositie in Alkmaar, bij de Kunstuitleen, geregeld door Eric, die destijds kunstrecensent was bij de Alkmaarse Courant. Ik ontmoette hem in De Kaasbeurs, we werden vrienden en al gauw stond hij in mijn atelier. Behalve die eerste tentoonstelling regelen, schreef Eric ook een prachtig artikel over mijn leven en werk.”

“De titel die ik heb gekozen voor deze show is mijn ‘80^th Year On Earth One-Man Show’ omdat ik eigenlijk van plan was om er eentje te organiseren ter gelegenheid van mijn 80^e verjaardag. Maar toen werd ik door Bram Bus, beeldhouwer en curator bij Koel 310, uitgenodigd om een tentoonstelling aldaar te verzorgen. Dat aanbod liet ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan. Omdat ik de ruimte bij Koel 310 geweldig vind, omdat ik veel respect heb voor de persoon Bram en zijn werk, en vooral, natuurlijk, omdat ik de 80 misschien niet haal… En dan zou ik mijn laatste tentoonstelling al hebben gehad. En”, lacht Wisser, “als ik de 80 wel haal in mei volgend jaar, dan komt er wellicht nog een feestje.”

Wisser weet al bijna zijn hele leven bekende mensen om zich heen te verzamelen. Het begon een beetje toen hij kunstenaar werd. Hij keerde in 1968 zijn beroep als klinisch psycholoog en psychotherapeut de rug toe en verhuisde naar New York, waar hij begon te schilderen en al snel één van de vroege SoHo kunstenaars werd. Zijn werk hing in verschillende SoHo galeries, zijn benedenbuurman was Nam June Paik en in de lokale kunstenaarscafés ging hij om met grootheden als John Chamberlin, Larry Rivers, Dennis Oppenheim, Robert Rauschenberg, Kenneth Snelson,  Chuck Close, Andy Warhol and his Factory People, Mary Travers van Peter Paul and Mary, en Emmy Lou Harris (“een zeer goede vriendin”) Wisser: “Om in die tijd in SoHo te zijn was zoiets als in Parijs zijn in de tijd van de impressionisten.”

Na verloop van tijd verhuisde Wisser naar Taos, New Mexico, waar hij samen met Georgia O’Keefe en Paul Jenkins exposeerde in de internationaal befaamde Elaine Horwitz Gallery. Ook exposeerde hij in de Maggie Kress Gallery in Taos. Daarnaast gaf hij les aan de Taos Artist Association school, alwaar hij The Best Young Artist Award in een ballotage in de wacht sleepte. Overigens werd de jury gevormd door Robert De Niro Sr, die behalve zijn briljante zoon ook geweldige kunst op de wereld heeft gezet. Ook in Taos werd Wisser buddies met Dennis Hopper. “Twee keer per week ontbeten wij samen. Dennis kwam graag naar mijn atelier om kijken terwijl ik schilderde, tequila en bier achterover te slaan en stoned te worden. Hij hield enorm van mijn werk en begon het te verzamelen.”

Wisser werd uit Taos weggelokt door het aanbod om les te gaan geven aan de Buddhist University Naropa Institute in Boulder, Colorado, en terwijl hij wachtte om aan de slag te gaan, exposeerde hij bij de Sebastian Moore Gallery in Denver. Hij verkocht ook vijf schilderijen aan Midland Banks, die het werk gebruikte als basis voor de nog te ontwerpen lobby van een nieuw kantoor. “Het is niet te geloven, maar ik heb de installatie nooit gezien omdat ik alweer was vertrokken voordat het werd opgeleverd.”

In Boulder raakte Wisser bevriend met Allen Ginsberg, die destijds doceerde aan Naropa University. “We gingen altijd blowen, om vervolgens lekker samen een potje te janken. Niemand anders heeft dat effect ooit op mij gehad; ik zou niet weten waarom Allen wel, maar het gebeurde meestal wanneer we herinneringen uitwisselden over onze Joodse families. Terwijl ik wachtte op mijn nieuwe baan aan Naropa University – die overigens niet doorging – had ik ook nog een tentoonstelling bij de Midland Bank die werd gerecenseerd door de wereld beroemde en helaas onlangs overleden schrijver Jose Arguelles. De schrijver, kunstenaar en docent die later de geestelijk vader zou worden van Earth Day, schreef: “Wisser, een New Yorkse kunstenaar, spreidde zijn vleugels, liet New York achter zich en is geland in Boulder. Zijn betrokkenheid bij de New York kunst scene spreekt ondubbelzinnig uit zijn werk, maar hij brengt de New Yorkse school tot dimensies die deze invloed ver overstijgen. Zijn werk is kosmisch en psychedelisch in de ware betekenis van die woorden en niet in populair-sensationele zin.”

“Na die recensie werden Jose en ik vrienden en we zagen elkaar regelmatig,” vertelt Wisser.

In deze periode verhuisde Wissers ex-vrouw samen met hun dochter Spring naar Catskill, New York; omdat hij bij zijn dochter in de buurt wilde zijn pakte hij zijn spullen en schilderijen en ging hij wonen in Woodstock. Al gauw hing zijn werk in het Night Gallery en had hij nog een aantal tentoonstellingen in New York City.

“Wow, Woodstock was toen een echte muziekstad; ik heb er erg veel lol gehad. Dylan vertrok zo’n twee weken na mijn aankomst, maar gasten van The Band woonden er nog, alsmede Richie Havens, Tim Moore, Eric Anderson, Paul Butterfield, en vele anderen. Via Tim ontmoette ik Paul Butterfield en Rick Danko en samen trokken we veel op. Happy Tram woonde bij me in de straat en ik was voortdurend omgeven door muziek. Het was zó cool allemaal.” Rond die tijd ontmoette Wisser zijn toekomstige Nederlandse vrouw Micheline. “Na twee weken kwam ze bij me wonen, maar vijf jaar later kreeg Micheline heimwee, en zo belandde ik in Noordwijk aan Zee, waar ik al snel een aantal exposities had. Ook toonde ik werk in een groepstentoonstelling bij Seasons Gallery in Den Haag.”

Wisser trouwde met Micheline en zij leefden samen in Noordwijk tot hun scheiding in 1984. Uiteindelijk belandde Wisser in 1989 in Alkmaar, waar hij een vriend had. Hij had veel exposities in Noord Holland en ook een in een galerie in Amsterdam. (“Ik kan me de naam niet eens meer herinneren, zo lang geleden is het al geleden.”) Maar zijn eerste tentoonstelling in deze contreien was bij de Alkmaarse Kunstuitleen. Verder hing hij o.a. bij Gallery 1719 en Willbies Gallery, ooit gevestigd aan de Oude Gracht, waar hij ook een eenmansbenefiet hield voor asielzoekers.

Wisser deed een aantal keren mee in het Alkmaars Open Atelier (totdat de organisatie besloot kunstenaars ervoor te laten betalen) en hij was één van de laatste twee leden van de Alkmaarse Kunst Vereniging. Hij verkocht nog een drieluik aan de Gemeente Langedijk en toen, in 2000, heel plotseling en onverwacht, verdween Wisser uit de Alkmaarse kunstscene hoewel hij er nog altijd woont.

In antwoord op de vraag wat er was gebeurd vertelt Wisser: “Ik was bezig met het bewaarheiden van een levenslange droom – ik schreef een roman van 1000 pagina’s! Ik heb er acht jaar lang zes uur per dag aan gewerkt, maar ik ontdekte tot mijn spijt dat ik niet tegelijkertijd kon schrijven en schilderen. Wel heb ik mij toen bekwaam gemaakt met het maken van computer generated graphics, en tijdens mijn schrijfpauzes zijn er zo’n 1000 ontstaan. Het was een soort meditatie voor me; het hielp mij mijn visie te laten groeien en volledig uit te werken. Hey, het project is geslaagd. Mijn roman, I Do Art, I Do Life, Life Does Me! gaat overigens over een rare oude kunstenaar die zijn levensverhaal vertelt aan een biograaf.

“Vaak wanneer ik mijn vrienden vertelde dat ik nog steeds aan het schrijven was en niet schilderde, merkte ik dat zij dachten dat ik was gestopt omdat ik was uitgeblust, of omdat ik een burnout had. Maar ik raakte nooit van mijn stuk, want ik wist dat een schilderburnout voor mij net zoiets als een fietsburnout voor Nederlanders zou zijn: onmogelijk. Ik begon dus weer gewoon te schilderen zodra het boek in 2008 af was en nu heb ik veel nieuw werk.

“Y’all come,” lacht Wisser hartelijk.