Manja van der Storm || november 2016 ||

Sinds mijn afstuderen aan Kunstacademie Minerva in Groningen in 1993, maak ik vooral tekeningen met Siberisch krijt -gemaakt van houtskool- met een mat, diepzwart, fluweelachtig karakter en tot aanraken uitnodigende huid.

De vormen die ik teken, krijgen door het gebruik van dit materiaal een tastbare, stoffelijke aanwezigheid. Juist met eenvoudige middelen bereik in de door mij gewenste gelaagdheid. De beperking tot zwart-wit biedt mij de mogelijkheid om vooral vorm- en compositiegericht te werken. De intuïtief bepaalde plaatsing van de vorm(en) op het vlak en ten opzichte van elkaar of de omgeving (het vel papier) is bepalend voor het slagen van een tekening.

Gebruik makend van herhaling, stapeling, rangschikking van soortgelijke vormen, zoek ik in iedere tekening naar het juiste, gevoelsmatige evenwicht. Terugkerend thema in mijn werk was lange tijd het thema: ‘de ontmoeting’. Ofwel mijn beleving daarvan. Zoals menselijke wegen elkaar dagelijks talloze keren snijden, kleine momenten samen delen, vervolgens weer hun eigen richting volgen; ontmoeten de zwarte vormen die ik teken elkaar op het witte papier. Bevroren op het moment van de ontmoeting, blijven ze in de vorm van een tekening als beeld voortbestaan, waar anders slechts de herinnering aan dit moment zou resten, of het zou verdwijnen in de vergetelheid.

Door de vele ontmoetingen die voortdurend plaatsvinden, is er telkens weer een aanleiding om opnieuw te beginnen- slechts met behulp van een stukje krijt of potlood- aarzelend, aftastend, dralend; totdat de eerste lijn of vlek op het papier is gezet, waarna er een contour groeit, die geduldig, minutieus wordt ingevuld om uiteindelijk tot een eindbeeld te leiden dat goed aanvoelt.

De vormentaal die ik heb ontwikkeld om uitdrukking te geven aan deze ‘ontmoetingen’ roept associaties op met organische vormen (keien, stenen, peulen, eieren: geslepen en getekend door de jaren en de tand des tijds) maar is nooit een letterlijke weergave van iets wat al bestaat. Er is eerder sprake van een gedachte, associatieve wereld, verwijzend naar de ‘werkelijkheid’, weergegeven in vormen, die naar mijn gevoel vertrouwd aanvoelen en ogen alsof ze altijd aanwezig zijn geweest, als oude bekenden.

 Manja van der Storm

Amsterdam, oktober 2016