Gerwald Radsma | Oktober 2019 |
| Volledige naam | Gerwald Radsma |
| Beroep | Beeldend kunstenaar |
| Website | be.wilde.red |
Gerwald Radsma [1977]
Ondanks dat het leven soms aanvoelt als een hel, hoeven daar geen klaagzang over te zingen. Het is aan ons de waanzin te overstijgen en onszelf op te bouwen.
Mijn vroegere herinnering gaan gepaard met een schreeuwende vader, tergende klasgenoten, en een school die je voor dom achterlaat. Na de dood van mijn moeder in 1995 ging ik in haar gedachtenis studeren, maar de eendimensionaal georiënteerde kunstacademie waar onderwijs verzandde in een soort collectieve zelfstudie, bezat nog niet eens een fractie van de kwaliteit die nodig is om een student naar behoren te onderwijzen. Toen mijn vader in 2005 overleed bleek dat ik mijn creërende vermogen negatief had ontwikkeld en stopte met de kunst.
En toch, door alles was gebeurd draag ik een kern mee die ik puur hou, een beschermende barrière tussen mij, de pijn en de waanzin. Om mijzelf en mijn naïeve kind-zijn te beschermen en te voeden.
Inmiddels blijkt dat neurologen eindelijk de liefde onderzoeken en weten we hoe we lichte depressies zonder medicijnen kunnen bestrijden. De steeds vermenselijkende wetenschap zorgt dat wij als mens ons kunnen ontwikkelen en om onszelf te kunnen overstijgen. Hoewel kunst nog niet helemaal klaar is met het cynisme van het postmoderne wil ik een ruimte uitsnijden voor de empathie en de menselijke ervaring.
Op dit moment beleef ik de renaissance van mijn leven, ik geef les op de Fotoacademie, is mijn eerste vriendinnetje met wie ik verkeer sinds 1995 mijn vrouw, en heb ik na de geboorte van ons zoontje Waldemar ontdekt wat kracht is.
Sinds 31 mei 2016 heb ik mezelf niet meer dom verklaard, dit na aanleiding een van de lezing voor Neuro Esthetiek die ik gaf in Utrecht.
Verslaafd aan audioboeken, drink ik kennis als water uit een brandweerslang. Na deze gewoonte een paar jaar te hebben volgehouden, kristalliseren nu uiteindelijk de facetten die al lang in mijn onderstroom aanwezig waren, en zie ik de patronen vormen.
Dit project is als geheel een beproeving van mezelf naar mijzelf om mij uiteindelijk als mijn ware zelf te kunnen manifesteren.
——————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
An Ambivalent center
Het kunstwerk beschrijft een mentaal landschap met een gevoelstemperatuur tussen koud en warm, positief en negatief, ordelijk of chaotisch. Het landschap bestaat uit een netwerk van globes en tunnels. Het is mogelijk om vrij te reizen tussen deze globes, en op deze manier rond te dolen en te ontdekken.
Ambivalentie
Wij zitten gevangen in een web, een doolhof van keuzes. De natuurlijke entropie zorgt ervoor dat er altijd meer keuzes zijn dan een. Het vinden van de juiste of meest optimale, kost dan ook vaak veel energie en inzicht. Dit kunstwerk vertelt je dan ook niet wat te doen. Soms ben je simpelweg aan het dolen, dan weer heb je harmonie nodig, soms doe je je ontdekking in de pijn. Ambivalentie leert ons dat we de knoopwerk die voor ons ligt moeten ontleden en bewust stelling moeten innemen om deze op te lossen.
Zelfreflectie
Wij zijn zelf ons eigen slechtste waarnemers. Pas nadat we door het diepe getrokken zijn, en kijken vanuit de hoogte naar het dal die we achterlaten zien we pas ons spoor. Het is de dictatuur van alledag die je dwingt mee te gaan totdat je je opgeeft aan de sleur. Het ontsnappen aan dit doolhof, bewustwording en stelling nemen en er naar handelen is naar mijn mening het grootste menselijke goed. Dit kunstwerk gaat niet over mijn reflectie. Door met empathie en pathos deze globes te vormen, hoop ik dat het uitnodigt tot reflectie. Het is de transcendente ervaring waardoor we de voetjes van de vloer kunnen tillen en onszelf tijdelijk kunnen ontstijgen. Waarnaar we weer terug op aarde ons goed kunnen spiegelen. De passieve beleving valt weg voor een rijke interne doch interactieve ervaring, en ieder is hierin deelgenoot.
Groei
Progressie vind plaats op de rand van chaos. Aan de ene kant geflankeerd door orde, waar stabiliteit heerst. Hier zal geen progressie voorkomen. Kracht zit daar opgesloten. Chaos kan door zijn vluchtige natuur geen kracht bevatten, ze lost direct op in actie. Ook hier zal geen vooruitgang plaatsvinden.
Groei ontstaat door het beuken van de chaos op de orde, orde geeft weerstand en patronen ontstaan waar beide op elkaar reageren.
Wij zijn gedoemd, maar eigenlijk ook naar onszelf en onze omgeving verplicht, om met deze krachten te spelen, en deze ons meester te maken.
Geselecteerd werk
